Η Φιλία.

-Παππού, παππού!!!

Τρέχοντας έφτασαν προχτές τ΄απόγιομα κοντά μου οι δυο μεγάλες εγγονές μου, η Νικολέττα και η Διονυσούλα.

-Παππού, παππού. Να μας βοηθήσεις.

-Τι τρέχει αγαπούλια μου; τα ρώτησα.

-Η δασκάλα μας θέλει να γράψουμε μια εργασία για την φιλία, είπε η Νικολέττα.

-Βόηθησέ μας παπού να γράψουμε κάτι καλό, συμπλήρωσε η συνονόματή μου. Εσύ ξέρεις παππού.

Εγώ ξέρω. Εγώ ξέρω πολλά για τη φιλία. Ξέρω πολλά γιατί την έχω πληρώσει πολύ ακριβά. Έτυχε στη ζωή μου να έχω γνωρίσει τη φιλία σε...όλο της το μεγαλείο. Τι να πω στα μικρά μου; Πόσα ψέματα να τους αραδιάσω για να μην τα πληγώσω;

Εγώ ξέρω, νομίζουν οι μικρές μου. Κι΄αλήθεια εγώ ξέρω. Όμως ξέρω τη φιλία όχι όπως την γνωρίζουν και την ζουν οι μικρές μου με τις φιλενάδες τους. Ξέρω, γνωρίζω και έζησα τη φιλία όπως έχουν μάθει κάποιοι να την προσφέρουν σήμερα. Και την πλήρωσα πολύ ακριβά. Ξέρω τη φιλία από παλιά αλλά και πρόσφατα όπως μου την πρόσφερε κάποιος μέσα από το διαδίκτυο και “για ένα τίποτα” όπως ο ίδιος χαρακτήρισε την αφορμή, με καταξευτέλισε μέσα από το διαδίκτυο. Έφτασε στο σημείο να ζητήση από την εδώ Εφημερίδα να δημοσιεύει κάποια δικά του άρθρα μέσα στα οποία έκλεινε όλο δηλητήριο για μένα και τα οποία φυσικά μόνο εγώ ήξερα ότι απευθύνονταν σε μένα. Ευτυχώς που με επέμβασή μου η Εφημερίδα κατάλαβε το λάθος και του χορήγησε απολυτήριο με ...καλή διαγωγή. Στ΄αλήθεια αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να σκοτώσει μέσα μου όλα όσα έκρυβα για την φιλία.

Ξέρω τη φιλία και από άλλους δυο οι οποίοι είναι και ευλαβέστατοι χριστιανοί. Νυχτοξημερώνονται στις εκκλησιές, ταξειδεύουν σε μοναστήρια, προσεύχονται στο Θεό, μεταλαμβάνουν το σώμα και αίμα του Χριστού, χωρίς καμιά ντροπή, ανάβουν κεριά, φιλούν το χέρι του παπά, αν τους δοθεί η ευκαιρία ψέλνουν και κανένα απολυτίκιο και αφήνουν το δηλητήριο που φωληάζει στις αρρωστημένες ψυχές τους να πέφτει πάνω μου.

Ξέρω κι΄έχω ζήσει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις μέχρι που έφτασα, λόγω τιμής, να έχω κλειστεί στο σπίτι μου, να μην εμπιστεύομαι κανέναν, να μην θέλω να δω κανέναν και να ζω την ζωή μου με τους υπέροχους φίλου μου., Τα βιβλία μου και τα γραφτά μου.

Ο Δάμων και ο Φιντίας δεν πρόκειται να ξαναζωντανέψουν. Μας έχουν συχαθεί. Ντροπιάζουμε το όνομά τους.

Έμεινα για λίγο σκεφτικός. Τι να πω σ΄αυτά τα τρυφερά βλαστάρια που ξεκινούν να κατακτήσουν τον κόσμο; Τι να τους δώσω; Τι να τους πω για τη φιλία; Τι να τους πω για τους ανθρώπους; Την αλήθεια ή ψέματα;

Σκέφτηκα πολύ και άρχισα.

-Μια φορά και ένα καιρό ο καλός Θεός είχε απλώσει πάνω στη Γη ένα πολύ όμορφο αγαθό. Τη φιλία..............