Οι βίδες, οι διαφημιστές και οι....απών ! ! !

To Aσκηταριό.

Ένα παλιό, ιστορικό μοναστήρι της Κέρκυρας.

Η μακρόχρονη κατοχή των νησιών του Ιονίου από τους Ενετούς δεν υπήρξε αρνητική για την πνευματική και την θρησκευτική πορεία των κατοίκων των Επτανήσων. Το αντθετο μπορεί να ισχυριστεί κανείς. Την περίοδο της Ενετοκρατίας τα ελληνικά γράμματα και οι τέχνες ανέδειξαν ένα πλήθος ανθρώπων που χάραξαν το 'όνομά τους στην πορεία της ιστορίας τφων νησιών. Το ίδιο συνέβει και με την θρησκεία η οποία προχώρησε στον δρόμο της ανεμπόδιστη. Πάρα πολλές εκκλησιές και μοναστήρια ιδρύθηκαν κατά την περίοδο αυτή.

Σε όλα τα νησιά νέες εκκλησίες κάνουν την εμφάνισή τους. Στην Κέρκυρα, κατά την περίοδο της Ενετοκρατείας, ιδρύθηκαν 850 εκκλησίες και 23 μοναστήρια. Μεταξύ αυτών των μαναστιριών ήταν και το Ασκηταριό, ένα μοναστήρι που χτίστηκε στα βόρεια του οικισμού των Νυμφών, ένα πανέμορφο κεφαλοχώρι, με πάρα πολλά νερά, πνιγμένο στο πράσινο αλλά και πλαισιωμένο με την μαγεία των θρύλων. Ένας από αυτούς τους θρύλους μάλιστα λέει ότι ατους καταρράκτες του οικισμού, στην αρχαιότητα ελούζοντας οι Νύμφες.

Το Ασκηταριό είναι ένα από τα παλαιότερα χριστιανικά μνημεία στην Κέρκυρα. Η ιστορία αυτής της μονής χάνεται στα βάθη του χρόνου.

Ένας από τους π0ολλούς θρύλους, που τυλίγουν την ιστορία της περιοχής λέει ότι εμκεί ασκήτεψε κατά τον 5ο μΧ αιώνα κάποιος μοναχός ο οποίος είχε 'έλθει από την Ήπειρο. Αρτέμιο Παϊσιο τον έλεγαν. Φτάνοντας στην περιοχή των Νυμφών και μεγεμένος από το τοπίο της απίστευτης φυσικής ομορφιάς, αποφάσισε να εγκατασταθεί εκεί. Βολεύτηκε σε μια σπηλιά που σκάλισε ο ίδιος σε κάποιοπ βράχο και εκεί συνέχισε την ασκητεία του. Μάλιστα σε κάποιο έγγραφο του 1371, εποχή που το νησί της Κέρκυρας βρισκόταν στην κατοχή των Ανδηγαυών της Νάπολης, αναφέρεται η ύπαρξη της μονής του Ασκηταριού. Ακόμη στο έγγραφο αυτό αναφέρεται συγκεκριμένα ότι έφτασε εκεί ο μοναχός Αρτέμιος Παϊσιος προερχόμενος από την πόλη Αχριδώνα, σημερινή Οχρίδα.

Η μονή του Ασκηταριού βρίσκεται σε μια τοποθεσία η οποία κυριολεκτικά είναι πνιγμένη στο πράσινο. Κυπαρίσσια, πεύκα, ελιές, καστανιές, βελανιδιές, συκιές αλλά και ένα π[λήθος από πολλά άλλα δέντρα δίνουν μια ξεχωριστή ομορφιά στο τοπίο.

Μέσα σ΄ ένα ξέφωτο που υπάρχει ανάμεσα σ΄αυτό το πνιγμένο από το πράσινο, τοπίο, προβάλουν τα απομεινάρια από τα χτίσματα του Ασκηταριού.

Τα πρώτα ερείπια των κτιρίων που θα συναντήσει κάποιος επισκέπτης ήσαν κάποτε τα κελιά των μοναχών. Θλιβερά απομεινάρια σήμερα, μετά την εγκατάλειψη.

Λίγο πιο πάνω από το συγκρότημα των κελιών βρίσκεται ο κυρίως ναός, τα υπολοίματα του οποίου μαρτυρούν ότι το μοναστήρι ήταν χτισμένο σε ρυθμό επτανησιώτικης βασιλικής.

Ακόμη πιο πέρα, στον ίδιο χώρο, υπάρχει ένα κτ΄'ιριο, ερειπωμένο και αυτό, το οποίο, τα προπολεμικά χρόνια στέγαζε την Γεωργική Σχολή της Κέρκυρας. Στα υπόγεια υτού του κτιρίου υπάρχουν τα υπολοίματα ενός ελαιοτριβείου που φαίνεται ότι εξυπηρετούσε όχι μόνο τις ανάγκες της μονής αλλά και όλης της περιοχής.

Τα παλαιότερα από τα κτίρια που σώζονται μέχρι σήμερα ανάγονται στον 16ο ή 17ο αιώνα.

Λίγο πιο ξέμακρα από τα απμεινάρια των κτιρίων υψώνεται ένας όγκος από βράχους. Στους βράχους αυτούς υπάρχουν κάποιες εσοχές που λέγεται ότι τις κατασκεύασε ο εξ Ηπείρου πρώτοςε μοναχός ο οποίος διέμενε σε αυτές.

Σύμφωνα πάντα με κάποιο θρύλο κάποια φορά, στην προσπάθειά του για την κατασκευή κάποιας εσοχής κάποιος βράχος αποκολήθηκε και τον καταπλάκωσε σκοτώνοντάς του.

Η μονή του Ασκηταριού είχε πολύ μεγάλη περιουσία. Μια περιουσία η οποία μετρούσε χωράφια, αμπελώνες, πολλά ελαιόδεντρα και ακόμα πολλά ζώα. Επίσης η μονή του Ασκηταριού απολάμβανε απαλλαγές από την φορολογία και οι απαλλαγές αυτές είχαν δοθεί στην μονή από τηξν βυζαντινή εποχή.

Σήμερα μόνο τα υπολοίματα των κτιρίων μπορεί να δει κανείς εκεί. Στέκουν να μοιάζοιυν πως ακόμη είναι τυλιγμένα στους θρύλου.